W duchu ( Do "Krzyku" Edwarda Muncha)

zwarty w garści rok
skupiony
niewyzbyte błoń
przestrzenie

wymieniły byt
swój przaśny
na znaczenia wy -
kluczenie

obiekt stracił swe
bezwzględne
ciała-ducha roz -
przężenie

i zamienił w proch
tworzywo
poprzestawiał świat -
ło-cienie

***

po załamanie
przeswitu
niejeden sięgał
straceniec

poprzez czasy przejść -
owe
na drugą stronę
czystej formy
napięcia
kształtu

teraz
brodzi tam -
gdzie stał
tu