W duchu ( Do "Krzyku" Edwarda Muncha)

zwarty w garści rok
skupiony
niewyzbyte błoń
przestrzenie

wymieniły byt
swój przaśny
na znaczenia wy -
kluczenie

obiekt stracił swe
bezwzględne
ciała-ducha roz -
przężenie

i zamienił w proch
tworzywo
poprzestawiał świat -
ło-cienie

***

po załamanie
przeswitu
niejeden sięgał
straceniec

poprzez czasy przejść -
owe
na drugą stronę
czystej formy
napięcia
kształtu

teraz
brodzi tam -
gdzie stał
tu

JUŻ CIĘ NIE KOCHAM

Ściemniało się już, gdy postanowił wrócić do domu. Trzymał w rękach pozostałość po pierwszej, własnej futbolówce -
trójwarstwowa, skórzana, piękny wzór - nie przystosowanej niestety do trudnych warunków betonowej nawierzchni
jedynego placu gry w okolicy mianowanego z samego przeznaczenia . "Można oddać do wulkanizatora" - powtarzał pocieszającą myśl, którą to podzielił się z nim jeden z bywalców przyboiskowej "miejscóweczki" pośród drzew i krzewów. Ten sam "Kolego!", który z natchnieniem opowiadał o hierarchii nałogów - wyższości alkoholowego nad tytoniowym : "Wódę jeszcze wypocisz" - perorował.
Domofon, schody, drzwi...Podczas kąpieli uwaga na otarcia kolan i łokci.
Ciemny pokój lekko rozśwetliła niewielka lampka z czerwonym abażurem, filtrującym światło padające na dobierane "pod ton"zasłony.W różowawych odblaskach jasnych ścian pokoju nigdy nie czuł się sam.
Na łóżku obok leżała dwunastoletnia dziewczynka wtulona w popielatoszarą, pomrukującą, starą kotkę. Wiedział, że siostra nie śpi, lecz szanował ciszę abażuru, dyskrecję zasłon i cierpliwość ścian.
Powtarzalność zwyczajnego wieczoru zakłucało zasłane łóżko, którego pościel zwykle o tej porze zapraszała już zapachem krochmalu, kusiła ciepłem i pozorną niewygodą.
Z za mlecznej szyby zamkniętych drzwi od kuchni dobiegały podniecone, obce szepty starych kobiet. Niczym szklane kulki wysypywały się poprzez mdłe światło kuchenne do przedpokoju, jednak pokój, od prowizorycznego przedsionka oddzielała lekka, nie przepuszczająca światła zasłona, falująca lekkim przeciąganiem letniego wiatru. Od dawna posiadał własny sposób na zaśnięcie, nabyty jeszcze w czasie przymusowego przedszkolnego leżakowania.
Otóż w tamtym czasie grupą Starszaków opiekowała się Ewa - miła uśmiechnięta, pełna pomysłów, korpulentna młoda panna. Oprócz zasadniczych predyspozycji pedagogicznych takich jak otwartość, kreatywność i empatia pani Ewa posiadała jeszcze jeden niewątpliwy atut...ogromne piersi.
Cóż taki obraz może znaczyć dla sześcioletniego bączka? Niezmierzone, dziewicze tereny do wyimaginowanych eksploracji. Pierwsza prawdziwa erotyczna rozkosz dla rumianego policzka. Zasypiał wtedy wtulony w pełną, pieczętowaną poduszkę samorządowego przedszkola, dryfując po oceanie niepojętej zmysłowości pierwszorzędnego kształtu i gatunku.
Unosił się więc, po spokjnych wodach wyciszonej podświadomości, ignorując wyraźny, lekki szept łysej kobiety.
- Nie płacz dziewczynko. Zobacz twój brat wie i nie płacze...

26 czerwca 1998 roku umarł ich wspólny sen, który miał się już więcej nie wyśnić.

KAWKA

- To zrób mi może kawę, jak już tam jesteś.
- Ja tes sce, ja tes...!
- Z mleczkiem?
- Nie, z tatusiem.

TO BÓL NIEZNACZNIE POWYŻEJ kRZYŻA

Zamarłem w pustce
po nieprzebytym szlaku
ludzkiego przywileju żywego cienia
chciałem nie ustąpić
zapomniałem nie zwątpić
w zwykły upór indywidualności
zwierzęcych potrzeb ochrony osób i mienia

Jutro będziesz mną
ja Tobą
nigdy
choć nie prosisz o to
by absolut przywykły
wybaczył tylko Twoje krzywdy

Zapadamy w trójcy
wczoraj, dziś, jutro
nigdy
w stan zapotrzebowania w skali - pro publico co to ?
i trwamy w wydumanym ja, wspomaganego samobójcy
jak w nowy rok, całkiem jutro - tylko
nigdy